†
Örlög manna eru misjöfn. Sumum auðnast að komast að mestu leyti áfallalaust í gegnum lífið á meðan aðrir verða fyrir þungum áföllum. Oddur Pétursson, mágur og svili okkar, sem við kveðjum í dag, varð fyrir því mikla áfalli að missa heilsuna fyrir 15 árum, þá aðeins rúmlega fertugur. Fram til þess tíma blasti lífið við honum. Við hjónin höfðum stofnað okkar heimili nokkrum árum áður en Oddur kom inn í fjölskylduna og fylgdumst af áhuga með hvernig hann og Ragna unnu saman við að byggja upp framtíðina. Hann lauk prófi sem löggiltur endurskoðandi og var einn af eigendum virtrar endurskoðunarskrifstofu í Reykjavík. Áhugamál hans voru mörg, hann og Ragna höfðu yndi af ferðalögum og áttu sinn sælureit í sumarbústaðnum við Heiði á Rangárvöllum, í landi afa hans og ömmu. Þar undi Oddur sér vel. Við minnumst heimsókna okkar í bústaðinn til þeirra, veiðiskap í Rangá og gönguferða um landareignina. Oddur og Ragna eignuðust tvær efnilegar dætur, Guðbjörgu, sem er að ljúka námi frá Kennaraháskóla Íslands og Sigurrósu Jónu sem er að ljúka grunnskólaprófi. Þegar Oddur veiktist voru þau nýflutt inn í fallegu íbúðina sína sem þau byggðu ofan á hús tengdaforeldra hans. Yngri dóttirin var þá aðeins hálfsárs gömul. Þau ár sem liðin eru hafa skipst á bjartsýni, vonir og vonbrigði. Oddur dvaldi langdvölum á Reykjalundi en kom heim eins oft og mögulegt var, þar vildi hann helst vera. Ragna stóð ætíð við hlið hans, hún studdi hann og annaðist allan þennan tíma af mikilli þrautseigju og reyndi allt sem hægt var til að hann næði heilsu á ný. Við kveðjum Odd í dag með þakklæti fyrir margt dýrmætt sem hann gaf okkur. Hans æðruleysi kenndi okkur að þakka fyrir það sem við höfum, því ekkert er sjálfgefið í lífinu.
Elsku Ragna, Guðbjörg, Sigurrós og aðrir aðstandendur, við biðjum ykkur allrar blessunar á þessari kveðjustund.
Edda, Jón Ingi og börn.
†
Ég sit hér í bátnum mínum niðri við sjó við strönd Ameríku og rifja upp gamlar og góðar minningar frá liðnum stundum sem ég átti með honum Oddi mínum og trega að geta ekki fylgt honum hinsta spölinn. Þegar ég hugsa um Odd er mér efst í huga hversu ábyggilegur hann alltaf var og góður og hve honum leið illa ef einhver átti bágt.
Bóklestur var honum hugleikinn, hvort sem það voru Íslendingasögurnar eða Andrés Önd, það skipti ekki máli.
Hann var ekki gamall þegar hann fór að fara í sveitina til afa og ömmu á Heiði, strax og skólinn var búinn á vorin. Hann mátti ekkert vera að því að bíða eftir einkunnum sínum, svo ég fékk þann heiður að sækja þær fyrir hann og viðurkenningarnar. Hann var alltaf í hópi hinna hæstu yfir skólann, oftast hæstur, svo það voru ekki erfið spor að stíga að gera þetta fyrir hann. Ekki minnist ég þess að hann hafi oft reiðst, en ég man þó þegar við vorum krakkar að hann varð mikið reiður þegar hann var kallaður: Oddur á Skaganum, með rauða kúlu á maganum. Hann var heldur ekkert hrifinn af því þegar við Kitta fylgdumst með í gegnum skráargatið þegar hann var að æfa sig í að dansa inni í stofu á Langholtsveginum.
Ég á margar frábærar minningar frá útilegunum sem ég fékk að fara með þeim Oddi og Rögnu og vinum þeirra um allt land. Alltaf fékk ég að sofa í tjaldinu hjá Oddi og Rögnu, þó ekki hafi staðið á því að ég mætti sofa í tjaldinu hjá Kristni og Viktori. Stóri bróðir var alltaf að líta eftir systur sinni. Ég man líka vel hve Oddur hló mikið að mér eitt sinn er þau höfðu boðið mér í mat til sín í Kópavoginn þar sem þau bjuggu á annarri hæð í húsi einu. Þegar ég opnaði útidyrnar kom þessi líka fýlan á móti mér, að lá við að ég sneri við. Sem betur fer gerði ég það nú ekki, því fýlan ógurlega kom frá neðri hæðinni þar sem verið var að sjóða skötu.
Margt, margt fleira kemur upp í hugann, en hér læt ég staðar numið.
Hugur minn er hjá ykkur heima á Fróni á þessari erfiðu stundu.
Ég bið Guð að taka vel á móti Oddi mínum.
Ingunn Pétursdóttir Sim,
†
Nú er löngu stríði lokið og eftir sitja þeir mörgu sem börðust með Oddi í hans löngu veikindum. Alltof fljótt var hann tekinn burt úr því fullkomna umhverfi sem hann og Ragna höfðu búið sér og sínum. Þegar hann veiktist 1983 varð líf hans og hans nánustu ekki það sama og í raun vita það fáir hversu illa honum leið oft. Sársaukinn að geta ekki verið með fjölskyldu sinni og ala upp dætur sínar sem honum þótti svo undurvænt um hlýtur að hafa verið óbærilegur. En við því varð ekki gert og þá gat hann þó glaðst yfir því hversu vel þeim gekk í skóla, hversu fallegar og góðar stúlkur hann átti. Og hann átti meira. Hann átti hana Rögnu sína sem aldrei brást. Hann var búinn að eiga hana lengi að, því þau byrjuðu að vera saman kornungir unglingar og voru svo einstaklega samhent í öllu. Hann vissi því alltaf að hann gat treyst á Rögnu, hún var alltaf hans. Það var alltaf sama tilhlökkunin að hitta þær og koma heim.
Allir sem þekktu Odd, tóku eftir því hversu vel Ragna hugsaði um hann. Það gerði hún ekki til þess að aðrir tækju eftir því, bara af því að hún er eins og hún er. Hún er hetja.
Áður en veikindin yfirtóku líf hans, var allt í öruggum skorðum. Alveg frá frumbernsku. Fyrsta barn foreldra sinna, fyrsta barnabarn afa og ömmu, augasteinn þeirra enda bar hann nöfn þeirra beggja. Í sveitinni hjá þeim á Heiði var hann ungur og í raun hætti hann aldrei, því sá staður átti alveg sérstaklega sterk ítök í honum. Það var ekki til sá hlutur sem hann vildi ekki gera fyrir afa og ömmu. Síðar byggðum við fjölskyldan okkur sumarbústað á Heiði og enginn annar staður átti sterkari ítök í Oddi. Þar gróðursettu hann og mamma fjöldann allan af trjám við erfiðar aðstæður og hann var heldur montinn að koma í Sælukot og sjá hversu vel trén döfnuðu.
Við yngri systkinin litum öll mikið upp til hans. Við hefðum öll viljað að okkar einkunnir litu út eins og hans. Við glöddumst með honum hversu vel vinnan farnaðist honum. Það var allt eitthvað svo öruggt í kringum hann, eitthvað sem hefði átt að vera auðvelt að hafa sem fyrirmynd. Hann var líka stóri bróðir, þannig eiga þeir að vera.
Síðustu ár ævi sinnar dvaldi Oddur lengstum á Reykjalundi, nú síðast hafði hann litla íbúð á Hlein. Það er ekki til í orðabók það orð sem getur lýst þakklæti okkar og móður okkar til allra á Reykjalundi. Væntumþykja starfsfólksins alla tíð var einstök. Í lokabaráttu Odds í þessu lífi komu þau svo sem ekki á óvart með einstökum vinarbragði. Það gleymist ekki.
Hann átti ótal marga vini, hann átti bara vini. Á ýmsum stigum í lífi sínu kynntist hann mörgum. Þegar við hittum þetta fólk sannfærumst við enn betur um að þar fór drengur góður.
Við þökkum öllu þessu fólki fyrir það sem það var honum og við þökkum honum það sem hann var okkur.
Guð blessi minningu stóra bróður.
Systkini.
†
Það var fyrir margt löngu, á upphafsári kennslu í Langholtsskólanum í Reykjavík. Ég, eins og allir aðrir nemendur, kom úr öðrum skóla. Við þær aðstæður er leitað félaga og þróaðist svo, að myndaðist þriggja manna klíka. Það var ég undirritaður, Kristinn og svo Oddur. Við Kristinn þekktumst úr Vogunum, en Odd þekktum við ekki, því hann var úr Kleppsholtinu. Það breyttist fljótt og hélt þessi hópur saman veruna í Langholtsskólanum og hefur nú sú vinátta enst í yfir 40 ár. Ýmislegt var gert, en ekki var þó verið mikið í líkamlegum íþróttum en meiri áhersla lögð á þær andlegu. Fyrst skák, en um fermingu tók brids við. Fyrst vorum við þrír og fengum þá oftast eitthvert foreldra okkar sem fjórða mann og var þá kennsla innifalin. Seinna bættist við fjórði maður, svo sá fimmti og sá sjötti. Þessi klúbbur starfar enn, kannski ekki svo fullkomin spilamennska, en góður vettvangur fyrir mannleg samskipti. Hann hefur eiginlega breyst í fjölskylduhóp. Frá upphafi hefur verið lagt í sjóð fyrir hvert spilakvöld. Fyrsti sjóður klúbbsins nægði fyrir smurðu brauði í Glaumbæ. Seinna hresstist sjóðurinn og tóku þá við helgarferðir til að njóta menningu heimsborga. Fyrsta stóra ferðin var farin 1981 og var Oddi þá, sem menntuðum einvaldi, falið að skipuleggja þá ferð. Ferðin var frábær eins og Odds var von og vísa.
Strax á unga aldri kom fram nákvæmni og samviskusemi í verkum Odds. Hópurinn hafði um tíma þá venju, að fara í sund á sunnu-dagsmorgnum. Oddur bar út Moggann og var það hlutverk okkar að flýta fyrir. En einn sunnudagsmorgun var einu aukablaði of mikið í lokin. Ekki kom annað til greina en að fá málið á hreint og ekki hætti hann að yfirheyra okkur hina fyrr en fundist hafði gleymdi áskrifandinn. Þá var hægt að fara í sund.
Við Oddur fórum að líta í kringum okkur á hitt kynið á álíka tíma og vorum heppnir með valið. Hann kynntist henni Rögnu og eyddi með henni lífinu eins lengi og heilsan entist. Þau eignuðust tvær dætur, Guðbjörgu, fædda 1972, og Sigurrós fædda 1979.
Í fyrsta bekk í gagnfræðaskóla ákvað Oddur áframhaldandi skólagöngu og þreytti inntökupróf í Verslunarskóla Íslands, einu ári yngri en vanalegt var. Að sjálfsögðu stóðst hann prófið og lauk því verslunarprófi einu ári yngri en skólasystkinin.
Eftir verslunarpróf hóf Oddur vinnu í Stálsmiðjunni. Ekki gerði hann sig ánægðan með mögulega framamöguleika án frekari menntunar og hóf hann nám í endurskoðun 1969. Það nám var þá að hluta bóklegt nám en að miklum hluta til samningur í endurskoðunarfyrirtæki. Hann stundaði til að byrja með nám sitt hjá Guðjóni Eiríkssyni, en 1972 hóf hann vinnu hjá N.Mancher & Co og vann þar meðan heilsan entist. Til að byrja með sem nemi en fljótlega eftir lokapróf sem meðeigandi.
Fyrir 15 árum fékk Oddur fyrsta áfallið. Það var heilablæðing og seinna kom í ljós, að hún var afleiðing af arfgengum nýrnasjúkdómi. Eftir þessi veikindi virtist allt ætla að jafna sig. En áföllin urðu fleiri og heilsunni hrakaði og síðustu 12 árin hefur hann að mestu verið vistmaður á sjúkrastofnunum, lengst af á Reykjalundi en síðustu tvö árin á Hlein við Reykjalund. Aðstaða þar er til mikillar fyrirmyndar og hefur umönnun hans bæði á Hlein og Reykjalundi verið sérstök. Þetta kom hvað best fram í erfiðum veikindum nú síðasta mánuðinn.
Oddur var dulur maður og flíkaði ekki tilfinningum sínum en umhyggja fyrir fjölskyldunni kom fram í öllu hans lífi. Hann vildi ávallt byggja upp fyrir hana og er óeigingjarnt starf hans í Ássöfnuði dæmi um þá umhyggju. Þó nokkuð sé síðan heilsa Odds hindraði hann í hefðbundinni samvinnu okkar munum við ávallt minnast hans sem trausts og góðs félaga.
Við spilafélagar og konur okkar votta Rögnu og dætrunum og öðrum skyldmennum samúð okkar og óskum þeim alls góðs í ókominni framtíð.
Hreinn Frímannsson.
Enginn hefur lagt or belg!