Regnið þungt til foldar fellur
fyrir utan gluggann minn.
Það er eins og milljón mellur
mígi í sama hlandkoppinn.

Er það furða þótt maður sé orðinn ofurlítið pirraður og láti bara allt vaða. Þegar ég sit við tölvuna og lít úr um gluggann þá get ég tekið undir með höfundi vísunnar þar sem flóðgáttir himins hafa opnast upp á gátt. Ekki væri viðeigandi að segja "..úti regnið grætur", því vatnsmagnið eru miklu meira en svo. Hins vegar getum við sagt að regn gráti ekki. Það er himinninn sem grætur, eða glugginn. Þarna hefur skáldinu aðeins brugðist bogalistin í persónugervingunni, því regnið er væntanlega tárin. Tárið grætur varla. Það minnir mig aftur á fallegt ljóð eftir Kristján Fjallaskáld sem heitir einmitt Tárið. 

Þú sæla heimsins svalalind,
ó, silfurskæra tár,
er allri svalar ýta-kind
og ótal læknar sár.

Æ, hverf þú ei af auga mér,
þú ástarblíða tár,
er sorgir heims í burtu ber,
þótt blæði hjartans sár.

Mér himneskt ljós í hjarta skín
í hvert sinn, er ég græt,
því drottinn telur tárin mín,-
ég trúi´ og huggast læt.

Manni finnst furðulegt að hugsa til þess að maður sem yrkir svona skuli deyja 26 ára gamall úr drykkjusýki.
Passar svo ekki að enda þetta á vísu eftir Jórunni Ólafsdóttur frá Sörlastöðum.

Allt er kalt og allt er vott,
alltaf regnið streymir.
Enn um sumars einhvern vott
alla menn þó dreymir.